Reflexen en reflectie bij de PvdA

Carla Wijnmaalen schreef een stevig artikel over zelfreflectie en het ontbreken daarvan op de linkervleugel. Een paar zinnen uit Carla's artikel vergroot ik even uit: Horen we nu de linkse achterban kritiek leveren op Cohen? en Horen we hun zeggen, wat stom van Cohen dat hij niet de moeite nam om Rutte wat meer tegemoet te komen? Kritiek is er zeker vanuit de PvdA op Job Cohen en zijn team. Meerdere partijprominenten komen naar voren met kritiek en goedbedoelde adviezen.

Zelfreflectie? Nee nog steeds niets van waar te nemen, wel een slachtofferrol. Wijzen naar alles en iedereen. Daar zijn ze uitstekend in getraind binnen de PvdA.

Waar men binnen die partij ook uitstekend op is getraind zijn oude
reflexen. Reflexen die zich vertalen in een geluid dat een echo is uit de jaren '70.

Pronk en Duivesteijn vinden dat de PvdA nu een ruk naar links moet maken en langdurige samenwerking met SP en Groenlinks moet aangaan.

Typisch PvdA. Het gaat niet goed, dus ruk naar links. Wat ik niet helemaal begrijp is waarom GroenLinks wordt genoemd. De SP en de PvdA zijn beiden conservatief links. Een starre houding ten opzichte van vernieuwing. GroenLinks daarentegen is links-liberaal, staat vernieuwing voor en is over het algemeen niet bang flexibel te zijn in haar standpunten. Samenwerking van GroenLinks met D66 en de progressieven binnen de klassiek liberale VVD ligt veel meer voor de hand.

Dat de PvdA zich wil bezinnen dat kan ik mij voorstellen. Dat zij teruggrijpen naar oude en reeds mislukte plannen getuigt niet van vernieuwing, wel van verstarring.