Kwik, Kwek en Kwak overleggen

Het zakgeld is bijna op. Dit is natuurlijk een serieuze zaak en er moet iets tegen ondernomen worden. Kwik, altijd al haantje de voorste geweest: “Dan kopen we die dure snelle vliegtuigen toch nog even niet?” Goed plan vonden de andere twee. Maar ze beseften dat er meer moest gebeuren. Kwek wist ook nog iets “We moesten toch iets doen aan die dure AOW? Nou, ik heb een idee. Alle ouderen met een baard en een tulband op sturen we terug naar hun eigen land. Dat scheelt weer en daarbij weet je nooit wat ze uitvreten als ze met pensioen gaan.” Kwik zwijgt. Kwak sputtert nog wat tegen, en roept iets in de trant van achterban, maar gaat er verder niet op in.

Ze kijken alle drie even schichtig om zich heen. Misschien moeten we dit alles in onze geheime boomhut bespreken, want als oom Donald dit hoort dan moeten we de komende weken de afwas doen. Ze keken elkaar begrijpend aan en renden naar de geheime plek buiten het bereik van die vervelende persmuskieten. In de boomhut ging het overleg door.

Kwek wil wel naar een betoging tegen de bouw van een gebedshuis op een plek waar een grote ramp had plaatsgevonden. Kwak vroeg zich af of dat wel een goed plan was. Maar Kwek wilde per se gaan en stampte zo hard met zijn voeten dat
de vloer van de boomhut het bijna begaf. “Maar, dat gebedshuis komt nog geeneens op de ramplek maar een stuk ervan af en het is helemaal in een ander land waar de Daltons wonen!” zei Kwak. Kwek was niet onder de indruk. “Wen er maar vast aan, want dit soort dingen ga ik nog veel vaker doen” riep Kwek. Kwik bemoeide zich er niet mee. Hij paste de tactiek toe van; als ik nou heel stil naast de bank ga zitten, dan zien mijn ouders me niet en kan ik nog wat langer tv kijken…