Ideologie is gevaarlijk mensenwerk

Men neme een maatschappelijk probleem. Honger, armoede, onderdrukking, opwarming van de aarde, u kent ze wel. Iemand met ideeën en een zekere geldingsdrang laat vervolgens van zich horen. Op de kansel, in de krant, op kleitabletten of perkamentrollen. Enkele faciliterende middelen zijn meegenomen. Een gunstige tijdgeest, morrend volk, erkenning van reis-, of vakgenoten die met deze ideeën aan de haal gaan. We gaan van nu af aan alles anders, beter aanpakken!

Veel (afsplitsingen van) ideologieën of religies beginnen hun prille bestaan op deze manier. Daarbij moet opgemerkt worden dat het oorspronkelijke gedachtegoed van kamergeleerde of godsdienstfanaat - ingebed in de problemen van die tijd - vaak aanmerkelijk gedetailleerder, genuanceerder en complexer is dan de versie die door de massa wordt geadopteerd. Boekenplanken vol wijsgeren worden handzaam gereduceerd tot kreten als "vrijheid van meningsuiting", "Jezus leeft" of "vrijheid, gelijkheid, broederschap".

Uiteraard gaat bij die overgang van rijke theorie naar gebruik in de praktijk veel inhoud verloren. Er zou weinig van beleid terecht komen als iedereen zich tot in detail in die ideologieën zou verdiepen. Gelukkig hebben we partij-ideologen, imams, rabbi's en pastoors die een soort brug kunnen slaan tussen de rijke bron en het alledaagse leven.

Toch blijkt er onderweg regelmatig iets mis te gaan, vaak met dramatische gevolgen. De geschiedenis kent daar veel voorbeelden van, zoals de Spaanse inquisitie en het Stalinistische regime. Ook de recente kredietcrisis is een voorbeeld
waarbij een ideologie (het liberalisme, vertaald naar de vrije markteconomie) is doorgeslagen.

In blind vertrouwen op onze ideologie geven we blijkbaar bij herhaling teveel regie uit handen. Exemplarisch zijn de recente ondervragingen van topbankiers en economen over de kredietcrisis. Dit zijn de bruggenbouwers tussen theorie/ideologie en praktijk van de huidige financiële wereld. Op grond van hun kennis van zaken hebben we ze zelf hun autoriteit verleend. Die macht blijkt gevaarlijk te zijn.

We moeten niet vergeten dat ook ideologen mensen zijn. Macht maakt blind. Zodra iemand zichzelf gaat zien als profeet en zijn afkomst vergeet, gebeuren er rare dingen. Onze bruggenbouwer verliest het contact met zowel de bron (de oorspronkelijke ideologie, religie) als de praktijk. Hij vertrouwt op zijn kennis van zaken, krijgt geen tegenspraak, en vergeet zijn ideeën te toetsen aan de bron en aan de veranderende maatschappij. Zonder het zelf te beseffen, volgen we een kapitein die blind vaart op zijn haperend kompas.

Het is daarom van groot belang om macht en autoriteit ontleend aan kennis van zaken kritisch te blijven beoordelen. In de Nederlandse politiek is dat al vrij gebruikelijk. Gelukkig kennen we een meer-partijen stelsel, en ook binnen de meeste politieke partijen wordt goed geluisterd naar kritiek uit eigen geledingen. Binnen veel religies, maar ook binnen het bedrijfsleven schort het daar nog wel eens aan. Ik pleit ervoor om ook daar ruimte te maken voor twijfel, een gezond wantrouwen en plaats voor dissidente geluiden.